Innerlijke criticus: bron van afleiding

Na 5 jaar Diep Werk-training geef ik nog steeds met veel plezier sessies, maar eerlijk? Vlak voor de start ben ik soms nog flink nerveus. 

Dat vervelende stemmetje in mijn hoofd (de innerlijke criticus) begint dan te ratelen:

 🗣 “Wie ben jij om hierover iets te vertellen?”

 🗣 “Je bent hier helemaal niet voor opgeleid, je bent geen psycholoog.”

 🗣 “Je komt straks met je mond vol tanden te staan bij een moeilijke vraag.”

 🗣 “Wat je zegt is allemaal onzin, iedereen zal het doorhebben.”

 🗣 “Je gaat al deze mensen teleurstellen.”

Herkenbaar? Het kan zó afleiden.

Mijn grootste angst is dat het tijdens een sessie gebeurt. Zo’n moment waarop ik even 'boven mezelf' hang, mezelf bekijk en beoordeel: "Wat sta je daar nou ongemakkelijk te doen?" Het gevoel dat dan opkomt - kriebels in m’n buik, een roodgloeiend gezicht, zwetende handjes - kan me echt even uit balans halen. 😳

Maar inmiddels heb ik geleerd hoe ik hiermee om kan gaan. Niet door de gedachten weg te duwen, maar door ze te observeren. Ik erken ze, zonder erin mee te gaan. In plaats van te vechten zeg ik tegen mezelf: “Het is oké. Het mag er zijn.” En juist daardoor verliezen ze hun kracht. Ze verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Laatst gebeurde er iets bijzonders. Na een training kwam een deelnemer naar me toe en zei: "Je straalt zoveel rust uit als je voor de groep staat."

Dat raakte me. Het was een prachtig compliment én een reminder: die zenuwen en gedachten zijn oké. Ze zijn er, maar ze definiëren mij niet. En misschien zijn ze juist een teken dat ik geef om wat ik doe.